Geçen hafta okulda yıl sonu gösterisi ve sergi çalışmalarından dolayı eve geldiğimde bayılıp sabah ayılıp işe gidip akşam tekrar... Haftanın nasıl geçtiğini anlamadım ve canım oğlumu da hem yeni gittiği için hemde çok yoğun olduğum için çok özlesem de duygusa 'la bağlamadım.Tabii içimdeki vicdan hesaplaşması ayrı onu sonra anlatırım
Babası geçen gün telefon konuşmalarını aktarırıken ne kadar güzel ve mantıklı konuşuyor diye ekledi .Yani yanımızdayken fark edemediği bir şey!!!(Baba çocuk iletişimini de sonra anlatırım).Her telefon da yaptığı işe güzel kelimesini mutlaka ekliyor."Anne güzel güzel bahçeye gidiyoruz.-Güzel güzel oynuyorum" vs.Tabii bunun bilinçli seçildiğini fark eden ben pimpirikleniyorum.Neden bu kelimeyi kullanıyor içinde yaşadığı bir korku mu var yoksa beni rahatlatma düşüncesimi?Şimdilik şöyle bir şey düşünüyor diye tahmin ediyorum eğer güzel demesem annem beni çağırabilir ve ben o sıkıcı hayata tekrar dönerim.Puzzle parçalarını yerleştirir gibi onun söylediklerini ve annemin söylediklerini beynim de kurup duruyorum.
Bu sabah kahvaltıya indiğim de yemekhanedeki ablalardan biri oğlundan ne haber diye sorunca heyacanla ve özlemle telefon konuşmalarımızı anlattım.Bu arada diğer abla hocam özlediniz mi? deyip gözüme baktığı anda dolan gözyaşlarımı daha fazla tutamadım. Ablada sorduğuna pişman olurcasına tesselli cümleleri kursada ne fayda....
Aslında onu çok özlemekle birlikte onsuz boşalan, anlamsızlaşan ,rutinleşen hayatıma ağladığımı, nimeti farketmenin, nimetin şükrünü edaedebilmenin,nimetin kıymetini anlayabilmenin iç muhasesini yapıp bu nimete layık görene şükür teleşı içindeyim..Her gün ona sarılırken bütün yorgunluğumun ,gönül kırılığımı,özlem ve hasretimi unuttuğumu farkettim.Demirin ateşte eridiği gibi ona sarıldığım anda onunla bütünleşip ruhuma saflığından saflık kattığımı ve onunla tekrar çocuk olmanın güzelliğini yaşadığımı hissettim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder