Çilekli birgün

 Mayıs ayında ilk çilekler çıktığında fotograf makinem olmadığı için çilekleri çekemiyorum diye için için nasıl üzüldüğümü bir ben biliyorum çünkü kimseye söylemedim.İnternette gezinirken çilekli fotoğraflara bakarken nasıl iç geçirdiğimi utanmasam ağlayıp rahatlayacağım duygu dolu anlarımı hatırladım.Fotograf makinem yok derken profesyonel olanından yok ve üç tane makine kaybetmiş kişi olarak aile bütçesinden böyle bir makine almak kesinlikle tehlikeli ve yasaktı.Ben ikinci el bir makineye de razıydım ama alan yok.Bir şeyi her gece rüyanda görecek kadar istersen olur ya, işte bende tam öyle ;her gece rüyamda fotograf makinesi görüyorum eşime anlatamıyorum tabii ama anlatığım biri vardı.Boşuna anlatmamışım ya halime acıdı ya halimden anladıki (genelde ikincisini yapar)Fotograf makinesi alacağını söylediğinde ben o sayfayı nasıl kapamışsam sevinemedim bir süre.Elime geçtiğinde eh biraz ama şimdi duygularımı anlatamam.Işık hüzmelerini çekmesi detayları yakalamak inanılmaz mutlu ediyor.

Eeee makine geldi bu sefer çilek mevsimi geçti.Yine bende bir hüzün çünkü önce şu kırmızıyı bir çekmem lazım işte ogün bugün.

 Bu gün pazar vardı akşamdan o kadar hayal kurdum ki çilekle ne yapacagıma dair erkenden gittim aldım

 O kadar kendimi kaptırmışım  ki güzel çekecem diye tadına bakmayı ancak bir saat sonra akıl edebildim.

 Fotograf çekmek, istediğini yakalamak kolay olmadığı gibi çekilenler arasından  seçmekte bir o kadar zor.

Umarım görünce sizi gülümseten kareler çekmeyi başarmışımdır.Annem olsaydı o çilekler daha yenmez derdi.Kaç tabak değiştirdim, kaç defa elledim saymadım tabii.Biz fotograf çekme serüvenimize devam ederken  size iyi seyirler.Çilek gibi mutlu etmek isterseniz beni bir yorumunuz yeter.